HISTORIA MIASTA
Na przełomie V i VI wieku obszar, na którym położone jest obecnie miasto Zawidów, zasiedlony został przez słowiańskie plemiona serbsko-łużyckie.
Zawidów, w średniowieczu zwany Zagozdem musiał powstać najpóźniej w X w., wskazuje na to kościół istniejący tu już przed 1100 rokiem. Po raz pierwszy wymieniono Zawidów w 1186 r. jako gród należący do biskupstwa miśnieńskiego.
WAŻNIEJSZE WYDARZENIA
Usytuowanie miasta tuż przy granicy, brak obwarowań, zmienna kolejność politycznej przynależności, były przyczynami wielu kataklizmów.
Pierwszy duży kataklizm jaki spotkał miasto wiąże się z wojnami husyckimi, podczas których 15 maja 1427 r. husyci całkowicie spalili miasto, w 1433 r. husyci ponownie spalili miasto. W 1469 r. Jerzy z Podbjeradu ze swym wojskiem po raz trzeci spalił miasto.
W 1575 r. urodził się w Zawidowie Jakub Boehme, mieszka tu do końca 1599r.
Groźna dla Zawidowa była również wojna trzydziestoletnia, w 1635 r. miasto złupili Węgrzy, w 1639 stacjonowały tu wojska cesarskie, które7 kwietnia 1640 r. ponownie złupili miasto. Mieszczanie najbardziej odczuli postój 5-ci u regimentów wojsk szwedzkich, którzy w 1643 r. splądrowali miasto. W latach 1558 i 1626 panujące zarazy zdziesiątkowały ludność miasta.
W późniejszym okresie Zawidów był całkowicie zniszczony przez dwa wielkie pożary, które pochłonęły całkowicie miasto. Pierwszy pożar wybuchł 29 maja 1769 r., drugi pożar wybuchł 17 października 1834 r.
Często miasto nawiedzały powodzie, największa powódź zalała całą dolna część miasta było to 14 czerwca 1880 r.
ROZWÓJ MIASTA
Średniowieczny Zawidów posiadał jeden z najstarszych kościołów w Górnych Łużycach, nie istnieją jednak źródła pisane, które dokładnie określałyby czas jego powstania. W Historii Śląska jego metrykę określa się na okres przed 1100 rokiem.
W 1396 r. miastu nadano po raz pierwszy prawa miejskie jednak do końca XVI w. miasto pełniło wyłącznie usługową rolę w stosunku do okolicznych wsi.
Z dokumentów z 1397 r. można wywnioskować, że już w tym czasie istniała szkoła elementarna. Z roku 1467 pochodzą pierwsze wiarygodne wiadomości dotyczące szkoły. W roku 1698 powstała jedna z pierwszych w Niemczech szkoła dla głuchoniemych.
W 1463 r. zaczął działać w Zawidowie bardzo silny cech tkaczy. Pod koniec XVI w. nastąpił rozkwit gospodarczy miasta, wzrost znaczenia miasta przyczynił się do ulokowania tu w 1526 r. sądu okręgowego.
Brak właściwego zaplecza gospodarczego powodowało stagnację miasta, jednakże wojny religijne prowadzone w pierwszej połowie XVII w. nie hamują rozwoju miasta wręcz przeciwnie przyczyniają się do dalszego jego rozwoju poprzez migrację protestanckiej ludności czeskiej. Od 1626 r. Zawidów stał się centrum rozległego majątku ziemskiego, w którym skupiało się życie polityczne, gospodarcze i kulturalne. Na przełomie XVII/XVIII rozwinął się tu silny i znaczący ośrodek sukiennictwa.
Podboje Prus w połowie XVIII w. spowodowały utracenie rynków zbytu, miasto podupadło i w efekcie straciło na początku XIX w. prawa miejskie.
Jednakże położenie geograficzne miasta było czynnikiem inspirującym jego dalszy rozwój.
Już na początku XIX w. powstają: browar, słodownia, w 1818 powstaje cegielnia miejska istnieją już młyny wodne i wiatraki.
Pierwsza fabryka sukna powstaje w 1848 r. założona przez braci Maue zatrudniała 30 osób. Doprowadzenie kolei do miasta w 1875 r. przyczynia się do dalszego rozkwitu miasta.
Powstaje wytwórnia Otto Mullera posiadająca trzy zakłady w Zawidowie, zatrudniająca w czasach prosperity (lata 90 XIX w.) łącznie 1500 osób.
W 1880 r. powstaje nowa fabryka przy ul. Wierzbowej z 224 miejscami pracy. Następnym dużym zakładem utworzonym w 1919 r. była fabryka produkująca cegły klinkierowe i cegłówki. W tym samum roku powstaje fabryka drutu i wyrobów metalowych, zatrudnia 45 osób. Obok tych przedsiębiorstw istniała w Zawidowie fabryka pieców oraz szlifiernia szkła.
Wraz z rozwojem przemysłu kwitło również miasto. W latach 1875-1912 powstaje osiedle w pobliżu dworca kolejowego. W latach 80-tych i 90-tych XIX stulecia wytyczono ulice i osiedla mieszkaniowe związane z fabryka Otto Mullera. W 1913 r. wybudowano nowe osiedle przy ulicy Ernst Wiede (obecnie ul. Kościuszki). W 1895 r. powstaje komora celna na ul. Warszawskiej a w 1906 r. urząd celny przy ul. Niepodległości, w 1914 łaźnia miejska wraz z basenem oraz stadion sportowy, w 1903 powstaje przedszkole, w 1893 powstaje przy drodze prowadzącej do Lubania budynek przeznaczony na szpital.
W 1910 założono w całym mieście wodociąg i kanalizację, w 1914 nastąpiła elektryfikacja wcześniej wybudowano rynek.
W okresie międzywojennym wybudowano pocztę, przebudowano szkołę i ratusz, wybudowano remizę strażacką
Okres powojenny, to czas osiedlania się polskiej ludności przybyłej ze wschodniej części kraju.
Część ludności znajduje zatrudnienie w pobliskiej kopalni i elektrowni –
